“කුමුදු මල් පිපිලා මුළු පලාතම සුවදයි” සදවතියගේ හිත ඒ සුවදින් පිරුනා... ඇය මූළු අහස පුරාම තමන්ගේ ලා කහ පැහැති සළුව විහිදුවමින් ලස්සනට නැටුවා.. ඇගේ නැටුමට පුංචි මල් වශී වුනා....
ඒත් එකපාරටම.......
අහස ඇයට ඔච්චම් කලා.. ඇගේ සළුව සිදුරු කරන් යන්න තරම් සැර සුළගකින් නැටුමට බාධා කලා. හිතුවක්කාර අහසට ඕන උනේ අනෙක් අය සදවතිය දිහා බලන එක නවත්වන්න.
‘ඇයි මෙහෙම කරන්නේ” සදවතිය දුකින් ඇහුවා....
“සද අයිති අහසට.. ඉතින් ඔයාට නටන්න දෙන්නත් නටන්න නොදී ඉන්නත් මට පුළුවන්” උද්දච්ච අහස එහෙම කිව්වා.
“මම අයිති අහසට බව ඇත්ත. ඒත් මට මාව අහිමි කරන්න එපා.” සදවතිය ආයාචනා කලා. අහස සමච්චලේට හිනා වුනා...
“ ඔබට ඉරිසියයි හැමෝම මං දිහා බලන එකට.. හැමෝම ඔබ දිහා බලන්නේ මම ඔබට එළිය දෙන නිසයි”
මේ වචන ඇහුනම අහසට හොදටම කේන්ති ගියා..... ඔහු ගුගුරපු හඩින් සදවතිය විතරක් නෙමෙයි මුළු පාලාතම කැලඹුනා.........
“නූඹ හිතනවනම් නුඹ නැතිව මට වැජඹෙන්න බෑ කියලා.... නුඹට වැරදිලා.. නුඹ නැතිවට මට ඕන තරම් තරු කැට ඉන්නවා... එයාලා නුඹට වඩා මට ලෙංගතුයි” මේ වචන විස පොවාපු ඊතල වගේ සදවතියගේ හිත පසාරු කලා....
“ඒ කියන්නේ මං නැතිව ඔබට ඉන්න පුළුවන්?”
“ඔව් මට පුළුවන්”
“එතකොට මං නෑ කියලා ඔබට දුක නෑ?”
“මගේ තනියට ඕන තරම් තරු කැට ඉන්නවා.... නුඹ නෑ කියලා විශේෂයක් වෙන්නේ නෑ”
මේ වචන සදවතිය කවදාවත් අපේක්ෂා කල ඒවා නෙමෙයි...
“ඔබ කියන්නේ ඔබ මට ආදරේ නෑ කියලද?”
සදවතිය අන්තිම ප්‍රශ්නෙත් ඇහුවා... පිළිතුරු විදිහට ඇයට ලැබුනේ සරදම් හිනාවක් විතරයි.... අහස සදවතියව ගනන් නොගෙන තරු කැට එක්ක හුරතල් වුනා....
සදවතියති‍ගේ ඇස් වලින් කදුළු බේරුනා... ඒත් ඒ කදුළු වල උණුසුම පුංචි කුමුදු මල් වලට විතරයි........ කුමුදු මල් තමන්ගේ පෙති මතට වැටුනු කදුළු කැට හෙමින් තුරුළු කර ගත්තා... සදවතිය වෙනුවෙන් ඔවුන්ට කරන්න පුළුවන් වුනේ එච්චරයි....... සදවතිය තමන්ගේ ඉරුනු සළුව තුරුළු කරන් ඈතින් ඈතට ඇදිලා ගියා.. කාටවත්ම නොපෙනෙ‍න තැනකට වෙලා හඩන්න ඇයට උවමනා වුනා........................ ඇය ගිහින් කන්දක් පිටිපස්සෙ හැංගුනා... හිතේ දුක යනකන් ඇඩුවා....
සදවතිය ගියාම අහස කළුවර වුනා... තරු කැට වලට පුළුවන් වුනේ නෑ ඇයගේ එළියට සම වෙන්න.... අහසට තේරුනා ඇය ගිය බව... මෙච්චර වෙලා නොදැනුනු තනිකමක් අහසට දැනුනා...... ඔහු හිතුවේ නෑ ඇය ඇත්තටම යයි කියලා... මොකද අහස දන්නවා ඇය කොයි තරම් අහසට පෙම් කලාද කියලා........
“මට ඕන කලේ ඇය මගේම විතරක් කර ගන්න”
අහස මිමිණුවා...... අහස තමන්ගේ වළාකුළු සගයන්ව යැව්වා සදවතිය හොයන්න....... අහස තවමත් ආඩම්බරයී....ඇගෙන් සමාව ගන්න හිතුනෙ නෑ....
වෙනද වගේ සදවතිය වළාකුළු කී දේවල් ඇහුවේ නෑ......... ඇය ආවේ නෑ..........
අහස පාළු වෙලා... වෙනදා තිබුන සිරියාව නෑ.. අහසට තදින්ම දැනුනා ඇය නැති අඩුව... අන්තිමේදී අහසට තේරුනා තමන් වෙන කාටවත් වඩා සදවතියට ආදරේ බව..... ජිවිතේ පළවෙනි පාරට ආදරය නිසා මොන තරම් දුකක් ඇති වෙනවද කියලා අහස තේරුම් ගත්තා.....
“අනේ මගේ සදවතිය... මම ඇයව රිදෙව්වා..”
අහස ගියා සදවතිය සොයාගෙන............ හැම තැනම හෙව්වා ඇයව.... අන්තිමට ආවා කදු මුදුනට....
ඒත් දැක්ක දෙයින් අහස ගල් වුනා.....
ඇගේ සුදු සළුව ඔහු අදුනගත්තා.... ඒ සළුව ගැඹුරු ගං දියේ ඈතට පාවෙනවා දැකපු අහස මුළු ලෝකෙම හෙල්ලෙන්න කෑ ගහලා ඇඩුවා.. ඒත් කවුරුත් අහසට අනුකම්පා කලේනෑ.....
අහස කදුළු අතරින් දැක්කා... පුංචි කුමුදු මල් ටිකත් පරවෙලා බව...
ආදරේ කියන්නේ මොකද්ද කියලා තේරුම් ගන්න පටන් ගද්දිම අහස තනි වුනා............
අහස ඇඩුවට දුක හිතිලා සඳ ආයෙත් මං හිතන්නේ..
ReplyDelete