මේ හුදෙක් රෝද හතරක් උඩ තිබූ කොට ජීවිත පමණක් නොවනු වස් ලියා තබමි... (01)

                                        ආයෙමත් පසුපස හැරී බලමි.. වෙනදා මා ඉදිරියට තල්ලු කල , පසුපසට හැරෙන්නට නොදි තර්ජනය කල ඒ දෑත් තව දුරටත් නැත. මහා සෙනඟක් මැද තනිවීමේ අතිශය වේදනාකාරි බව අත්විදිමින් සිටිමි. දවස තිස්සේ පැළදු වෙස් මුහුණ ඉවතලන්නට දිරි තිබුණේ ඔවුන් ඉදිරියේ පමනි. එහෙත් ඒ වෙස්මුහුණ නැවත කිසිදා නොගැලවෙනු ඇත. ගැඹුරු හිස් අවකාශයක දිගින් දිගටම  ඇද වැටෙමින් සිටිද්දී මැවෙන තරවටු ඇස් සතරකි... 

අයියා මෙන් දරාගෙන සිටිය යුතු යැයි කියන ඇස් දෙකක් මෙන්ම , 

තව ටිකක් අල්ලගෙන ඉදපන් කියන ඇස් දෙකකි.

ලෝකය ඉදිරියට ඇදෙමින් සිටි. සියල්ලන්ම කාර්‍යබහුලය. බොහෝ මතක අමතකව ඇති සෙයකි... රිදෙන්නේ එවිටය.. ඒ විසල් ජීවිතය ගැන අකුරු එකතු කරන්නට හිතුවේ එනිසාමය. 

අසීරුය.... 

එහෙත් පියාපත් දෙකක් රැගෙන  දැන් ඉතින් යමු යැයි කියන විට යන්නට පෙර  සියල්ල අවසන් කර තිබිය යුතුය . මඟ බලා හිදිනා කාලය තුල ඒ විසල් හදවත ගැන කොතැන හෝ ලියවී තිබිය යුතුමය...

කෙල්ලෙකුට ජීවිතේ වීරයා වෙන්නේ තමන්ගේ තාත්තාය. ඒත් මගේ ජිවිතේ වීරයා වුනේ චූටි අයියාය. අහිංසකයෙක් වූ ලොකු අයියාගේ අඩිපාර වෙනුවට මා ගමන් කලේ චුටි අයියාගේ රෝද හතර පසුපස්සේය. ඒ ගමන වඩාත් තාත්වික කරන්නටදෝ දෛවය විසින් මටද රෝද හතරක් තිලිණ කරන්නීය.. ⁣එහෙව් ජීවිතය දරාගන්නට උගත්තේ  ද අයියාගෙනි.
............................................................................

ඒ වෙද්දි මම ⁣මොන්ටිසෝරි යනවා. ගෙදරට උඩින් තියෙන පල්ලියේ තමයි මොන්ටිසෝරිය තිබුනේ. එදා දවසේ මම ගෙදර එද්දී අයිය ඉස්කෝලේ ගිහින් කලින් ඇවිත් තිබුනා . ඒ වෙද්දි අයියගෙ කකුල දිගට යකඩ සපත්තු දාලයි තිබ්බෙ . මෙි සැරේත් අයිය කකුල කඩාගෙනයි⁣ ගෙදර ඇවිත් තිබුනෙ. 

කකුල කඩාගෙන බව කිවේ ආච්චි . ඉස්කෝලේ දි ළමයෙක් සෙල්ලමට තල්ලු කරල. ඒ තමයි අයිය ගෙ අසනිප ගැන මට තිබුන පළවෙනිම මතකය.. 

අයිය යකඩ සපත්තුවත් දාගෙන පුටුවක තනිවෙද්දි මම එයා වටේ දුව පැන්නා. සමහර වෙලාවට විහිළුත් කලා .. ගහන්න පන්නන්න බැ කියලා දන්න නිසා විහිළුකරලා දිව්වා...

ගයාන් ගයාන් ගල් ඉබ්බා..
ගලේ තියල වෙඩි තිබ්බා...

ඉන්දුලයා බත් කනවා.
ගෙටත් උඩින් දුං යනවා...

                      ඒ දවස් වල මේවට හරි හරියට තරහ ගියා.. එක තැනකට කොටු වුනාට අයියගෙ කටේ හයිය කවදාවත් අඩු වුනේ නැ. පොඩි වයසෙදිත් ඕනම කෙනෙක් එක්ක කටින් හැප්පෙන්න හයියක් එයාට තිබ්බා. ඒ නිසාම වෙන්න ඇති එයා මගේ වීරයා වුනේ.

 ඒ වෙද්දි මාත් අත කඩාගෙන හිටියෙ. විවිධාකාර පරීක්ෂණ, බෙහෙත් කෙරුවාවල් එක්ක හෙම්බත් වෙද්දි ඒකට විරුද්ධ වෙන්න අපිට පුළුවන් වුනේ නැ. ඒ්ත් සිංහල බෙහෙත් කරන හැමෝම පේන්න බැරි වෙන තරම් එපා වෙලායි හිටියේ. එහෙම අපෙ ගෙදරටම ආව සිංහල වෙදෙක් හිටියා. අපි කීවේ යකා වෙදා කියලා . ඒ තරමට ඒ යකා වද දුන්න. ඒ නිසාමයි අපි ලොකු වුනාම ඒ වෙදමහත්(හොරු) පෝලිමට හිටවල වෙඩි තියන්න කතා කරගත්තේ. 

වේදනාව දරා ගැනීම අතින් අයියයි මායි හිටියෙ අහසයි පොළවයි වගේ. බෙහෙත් කරන්න ලගට එද්දිම අඬා වැටෙන මමයි කොච්චර මොනව කලත් යකා වගේ ඉවසන අයියයි එතනදි මහ ගොඩක් වෙනස් වුනා. හැ⁣මවෙලේම හැමෝම කිවේ අයිය වගේ වෙන්න කියලා. ඒත් ඒ පාරෙම ගියාට කවදාවත් එයා තරම් ශක්තියක් මට තිබුනෙ නැ. 

අයියට අම්මා පුංචි රෝද හයි කරපු ලී පුටුවක් හදවල දුන්නා. එයා ඒකට හුරු වෙද්දි මමත් අම්මා පස්සෙ යන්න ගිහින් කකුල කඩාගත්තා. ඒ තමයි අපි දෙන්නා සමාන වෙන්න පටන් ගත්ත පලවෙනි තැන. 

අයියා ජීවිතය බාර ගත්ත විදිහට මට බාර ගන්න අමාරු වුනා. මම කෑ ගගහා අඩද්දි වැළපෙද්දි අයියා නිහඬවම ඒකත් එක්ක සටන් කරන හැටි ගැන මම පුදුම වුනා. තවදුරටත් එයා මගේ වීරයාම වුනේ ඒ විදිහට . 

"මේ ලෝකේ දෙවියන්ට කරන්න පුළුවන් දේවලුත් තියෙනවා. බැරි දේවලුත් තියෙනවා මේත් ඒ වගේ දෙයක්"

අයියාව උස්සන් ගියපු අම්මාට  එහෙම කියලා තිබ්බෙ ඒ වෙනකොට ලංකාවේ හිටපු මේ ලෙඩ සම්බන්ධ හොදම වෛද්‍යවරයා. අයියා සනීපවීමේ අදහස අත්තැරල දැම්මේ ඒ වචනත් එක්ක . එතනින් එහාට බෙහෙත් කරන එකට එක දිගටම අයියා විරුද්ධ වෙන්න පටන් ගත්තා. ඒත් අම්මා ගෙ හිතේ හයියත් එක්ක අයියට හැප්පෙන්න බැරි වුනා. 

අන්තිමට අපි දෙන්නවම රාගම පුනුරුත්ථාපන රෝහලේ නවත්තන්නෙ ආච්චිත් එක්ක .. ඔව් අවුරුද්දකට ආසන්න කාලයක් අපි එහෙ හිටියා.. මට ඒක නරකාදියක් වෙද්දි අයියා එහෙ අලුත් වෙන්න ඉගෙන ගත්තා. එයා පස්සෙ කාලෙකදිත් කිවේ ඒක අත්දැකීම් පිරුණු කාලපරිච්ඡේදයක් කියලා. 

මම ඒ ජීවිතේට වෛර කරද්දී අයියා එයාට ඔබින විදිහට එයාගෙ ජීවිතේ හැඩගස්වා ගත්තා .  අයියා රාගමින් එළියට ආවේ ඒ ඉන්න තත්වෙ ඒ විදිහටම පිළිගෙන. ඒ අතින් අයියා හැමවෙලේම මට වඩා ඉදිරියෙන් හිටියා. ඒ ආවත් හරි අම්මාගෙ හිතේ හයිය පරාද කරන්න අයියාට පුළුවන් වුනා. 

එයා ඊට පස්සෙ කිසිම දවසක ඇවිදින හීනෙ වෙනුවෙන් ඉස්පිරිතාල ගානේ රස්තියාදු වෙන්න ආවේ නැ. එතනින් එහාට එයා එයා විදිහටම ජිවත් වෙන්න පටන් ගත්තා. ඒ ධෛර්ය මට ආවේ සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ. ඒකට හයිය දුන්නෙත්  අයියාම තමයි.