Friday, August 9, 2013

ජිවිතය වෙනුවෙන් සටන් කරන්න....

කාලෙකට පස්සෙ ආයෙමත් අකීකරුහිතට ලියන්න හිතුන මොනවම හරි...
ජීවිතේ එක පාරක් වැටුනම නැගිටින්න හිතට හයියක් ගන්න එක ඒ හැටි දෙයක් නෙමෙයි... ඒත් නැගිටින නැගිටින සැරේට ඇදන් වැටෙන එක මහා විකාරයක්.... මොනව වුනත් එහෙම ඉදලා  නැගිටිද්දි හිතට දැනෙන්නේ හරි අපූරු සතුටක්....
ඔව් දැන් මම ඉන්නේ ඒ වගේ සතුටකින්!!!!!
මම දන්නවා ආයෙමත් කොයි වෙලාවක හරි මාව ඇදන් වැටෙන බව.... එතෙක් මම සතුටින්!!!
කැම්පස් ජීවිතේට සමු දෙන දවස් එද්දී හිතට ආව ලොකුම ප්‍රශ්නේ මම ඊළගට මොනවද කරන්නේ?

රස්සාවක්???

කැම්පස් එකෙන් එළියට එනකොටම කාටවත් එහෙම රස්සාවක් ලැබෙන්නෙ නැති බව දැනන් හිටියත් මට ඊට වඩා බයක් තිබුනා. කවුද කැමති වෙන්නේ මම වගේ කෙනෙකුට රස්සාවක් දෙන්න?
හිතේ තිබුන ලොකුම බය ඒක...
ඒත්..
නොහිතපු විදිහට කැම්පස් එකේ ගෙවපු අන්තිම දවස් වල සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට කැදවීමක් ලැබුනා. 

කිසිම බලාපොරොත්තුවක් නැතිව ඔහේ ඉල්ලුම් පත්‍ර  පුරවලා කවදාවත් පාස් වෙයි කියලා නොහිතපු විභාගයකටත් ඉදලා හදිසියෙම සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට කැදවද්දි කොහොමටවත් ඒක මට ලැබෙන්නේ නැති වග මම දැනන් හිටියා...
කවදාවත් සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට ඉදලා නැති මම එදා කොළඹ ගියේ  අම්මත් එක්ක.
යන්න ඕන වෙලාවටත් වඩා පරක්කුවෙලා එතනට යද්දි හැම තැනකදිම වගේ මුලින්ම ආවේ පෙඩිපෙල් ප්‍රශ්න. හැමෝම ආයතනයකට ඇතුල් වෙන්නේ ඉස්සරහ දොරෙන් වුනත් මට යන්න වුනේ පස්ස දොරෙන්.
ඒ යද්දිත් සීයක් විතර පොළිමේ. පුරුදු විදිහටම හැමෝගෙම ඇස් මගේ නිල රථය දිහාට හැරෙද්දි පුළුවන් තරම් ඒ ඇස් මග ඇරලා අයිනකට වුනා.
කොහොමින් හරි කැදවීමක් ලැබුනම  සහතික ටිකත් තදින් අල්ලගෙන මම ඇතුලට ගියේ රස්සාව කෙසේ වෙතත් කිසිම අකරතැබ්බයක් වෙන්න එපා කියලා දෙයියන්ට කියන ගමන්.

මම කොහොමද එතන දොර ඇර ගන්නේ?
මම කොතනද රෝද පුටුව නවත්ත ගන්නේ? මේ ප්‍රශ්න හිතේ පිරිලා තිබුනත්  අවාසනාවකට ඒ එකකටවත් උත්තර මගේ ළග තිබුනේ නෑ

වෙන දෙයක් වෙච්චාවේ මාව මරන් කන්නැයි කියලා ඇතුලට යද්දි එතන හිටිකෙනෙක් දොර ඇලා දුන්නා. පළවෙනි ප්‍රශ්නේ විසදුනා. දෙවනි ප්‍රශ්නෙත් ඒත් එක්කම විසදුනේ ඉන්ටර්වීව් බෝර්ඩ් එකේ හිටපු සර් කෙනෙක්ම නැගිටලා එතන තිබුන පුටුව අයින් කරලා මට ඉඩ හදලා දුන්න  එකෙන්.

පුදුමයකට වගේ ඇතුලෙදි කවුරුවත් මම දිහා පුදුමෙන් බැලුවේ නැ.
ඒ නිසාම හිතේ බය පැත්තකින් තියලා අහපු ප්‍රශ්න වලට උත්තර දුන්නා. 

ඔයා හිතනවද ඔයාට මේක කරන්න පුළුවන් කියලා?
සත්තකින්ම මමත් හිටියේ ලොකු සැකයකින් මට පුළුවන්ද?
ඒත් ඕන මගුලක් කියලා පුළුවන් කිවා...
තව ප්‍රශ්න වැලකට පස්සේ ඔවුන මට සමු දුන්නා....
 මම එළියට ආවේ ආයේ කැදවිමක් ලැබෙන්නේ නැති වග හිතේ තියාගෙන... ජීවිතේ කිසිම දෙයක් ලේසියෙන් ලැබෙන්නේ නැති වග මම දැනන් හිටියා...

මාසයක් දෙකක් ඔහේ ගෙවිලා ගියා....
ආයෙමත් ලිපියක් ලැබුනා.......
පත්වීම් භාර ගන්න දිනයක් කියලා....

කිසිම දෙයක් ගැන බලාපොරොත්තු නොවි ඉදිද්දි ලැබෙන පුංචිම පුංචි අවස්ථාවත් ජිවිතේට මහ මෙරක් වගේ... 
පුදුමාකාර සතුටක්!!!!
ඒත් එක්කම ප්‍රශ්න ගොඩාරියක් මගේ  ඉස්සරහට කඩන් වැටෙන්න තියෙන බව හිතද්දි බයක් නොතිබුනා නෙමෙයි...
අන්තිමේදි  පත්වීම භාර ගනිද්දි ඒ බය දෙගුණ වුනා.

මම ඉස්කෝලේ යන කාලේ  දේශපාලන විද්‍යා පොතක පිට කවරේ ඇරිස්ටෝටල් කියපු වාක්‍යයක් ලියලා තිබුනා... ඒක මම ගොඩාක් ආස කරපු වගේම බයක් දැනුන හැම වෙලාවකම මතක් කරන දෙයක් අදටත්

සටන් කරන්න... 
ජිවිතය වෙනුවෙන් සටන් කරන්න... 
බිය නොවන්න.... බිය යනු මරණයයි.... 
ලෝකයා ඔබව බය කරයි...
බිය නොවන්න.. 
ජිවිතය වෙනුවෙන් සටන් කරන්න.....

ඉතින් මම ගේ අලුත් බලාපොරොත්තුව වෙනුවෙන් සටන පටන් ගත්තා. 
පඩිපෙල් ප්‍රශ්න මුලටම
මට වැඩ කරගන්න පුළුවන් වෙයිද?
මිනිස්සුත් එක්ක ගැවසෙන්නෙ කොහොමද?
මාව කොහොම පිළිගනීද?
පහුගිය කාලේ පුරාවටම මේ ප්‍රශ්නත් එක්ක ජීවිතේ සම්පුර්ණයෙන්ම වෙනස් පැත්තකට ගියා.

මේ  මගේ රැකියාවේ  සතුටින් පිරුනු හයවෙනි මාසේ . 
ශාඛා කාර්යාල තුනකින්ම මාව බාර ගන්න බෑ කිව්වත් එක අපූරු ප්‍රධානියෙක් මාව ඒ ශාඛාවට ගැනිමේ අභියෝගය බාර ගත්තා.... 
ඔහුට සතුටුදායක  සේවයක් ලබා දෙන්න මට පුළුවන් වුන නිසාම අනිත් අයට වගේම පිළිගැනීමක් මටත් ලැබුනා.... 
ඉතින් මම දැන් සතුටින් පිරුනු, කාර්යබහුල, මිනිස්සු පිරුන  තැනක ජීවිතේට අලුතින් අත්දැකීම් එකතු කරනවා...
කොහොම වුනත් මම දැන් පින් දෙනවා මාව බාර ගාන්න බෑ කිව්ව අයට මොකද එයාලා එහෙම නොකරන්න මට මේ තරම් හොද තැනක්, සුන්දර හදවතක් ඇති ප්‍රධානියෙක් වගේම තවත් සුන්දර අපූරු සහෝදර පිරිසක් ලැබෙන්නේ නෑ...
ඉතින් මේ දවස්වල මගේ ආදර්ශ පාඨය  
                            හැමදේම වෙන්නෙ හොදටයි....!!!





Tuesday, January 22, 2013

"වෙලාවකට ඇත්ත කතා කරන මිනිස්සු හරි කරදරයක්......"

''මම ආයෙමත් වැටෙන්නේ නෑ''
''ඔයා දැනටමත් වැටිලයි ඉන්නේ...''
 එයා එහෙම කිව්වේ සමච්චල් හිනාවකුත් එක්ක. ඒ හිනාව තරම් මාව කේනිති ගස්සන දෙයක් තවත් තිබුනෙ නෑ... 
''නෑ ඒක එහෙම නෙමෙයි!!''
 මට ඕන වුනා එයාට වැරදිලා කියලා ඔප්පු කරන්න. ඒත් අවාසනාවකට මම දැනගෙන හිටියේ නෑ මං කොහොමද ඒක කරන්නේ කියලා.

''දන්නවද මිනිහෙක් මුළු ලෝකෙටම පේන්න සතුටු වෙනවා වගේ පෙන්නන්න උත්සහ ගන්නෙ ඒ මිනිහා ඇතුළෙන් අන්තෙටම වැටුනම....''

''මම එහෙම වෙලා නෑ....'' සත්තමයි අතට අහුවෙන මානේ මොනවම හරි දෙයක් තිබුනනම් ,
දමලා අනිනවා මම ඒ මූණ සමතලා වෙන්න.......
''මම කිව්වේ නෑ ඔයාට එහෙම වෙලා කියලා....ඒත් දැන් ඔයාගේ කේන්තියෙන් පේනවා ඔයා හරියටම තොප්පිය දාගෙන කියලා.''
ආයෙමත් ඒ නොසන්ඩාල හිනාව.......
''ඔයාට වැරදිලා.........''
 කතාව පටන්ගත්ත වෙලාවෙ ඉදන් මම මේ කියන්නේ එකම වචන ටික කියලා දැනගෙනත් මම ඒකම කිව්වෙ වෙන වචන මතක් වුනේ නැති හිංදාද එහෙම නැත්තං කියන්න වෙන දෙයක් නැති හිංදද කියලා මම දන්නෙ නෑ..
''ඔයා ආයෙමත් පුරුදු  නරක වැඩේමයි කරන්නේ..... තමංගේ හිත රවට්ට ගන්න එපා ඔහොම... හිතින් මවා ගන්න ලෝක ඉක්මනට කඩාගෙන වැටෙනවා... ඒක මට වඩා හොදට ඔයා දන්නවානේ? ඔයා ආයෙමත් හීන දකින්න පටන්ගෙන... හරි ඉක්මනට ඔයා ඒක ඇතුළෙ අතරමං වෙනවා...''
''ඉතින් ඔයාට මොකද?''
''හීන බලන්නේ මම නම්, ඒක ඇතුළෙ හිරවෙන්නේ මම නම් ඔයැයිට තියෙන අමාරුව මොකද්ද?''
''මට දුකයි ඔයාගේ හීන ලෝකේ ආයෙමත් බිදෙනවා.. ආයෙමත් ඇස් රතු වෙනවා... මෙතන තියෙන හිනා යන වැඩේ මේ හැම දෙයක්ම වෙන බව ඔයත් හොදටම දන්න එක...''
''මගේ හීන බිදෙන්න දෙන්නේ නෑ මම මේ පාර.....''
මම කිව්වේ විශ්වාසෙන්...එහෙමත් නැත්නම් මං ඉන්නේ විශ්වාසෙන් කියලා එයාට පෙන්නන්න ඕන නිසා........
''ඔයා හිතනවද ඔයා මහ ලොකු දෙයක් කරා කියලා? දන්නවද මේ ලෝකෙට ඔයා අන්ත අසරණ එක අබ්බගාතයෙක් විතරයි.......''
ඒ වචන ඇල්පෙනිති තුඩු වගේ පපුවටම වැදුනත් වෙනදා වගේ ඇස් වලට කදුළු ආවේ නැති එක ගැන මං සතුටු වුනා.... මට ඕන වුනා කටට එන හැම වචනෙකින්ම එයාට දමලා ගහන්න..........
ඒත් මම එයාට මගේ ඉවසීම පරික්ෂා කරන්න තවත් අවස්ථාවක් දුන්නා.....
''ඔයා කොච්චර උඩට ගියත් ඔයා කවුද කියන එක වෙනස් වෙන්නේ නෑ...කවුරුවත් ඒක අමතක කරලා නෑ ඔයාට අමතක වුනාට.........''
තවත් මොන මොනවදෝ කියවගෙන ගියත් මම ඇහුම්කන් නොදී ඇතැරියා........... පුදුමෙකට වගේ මගේ කේන්තිය අඩු වෙමිනුයි තිබුනේ......ඒ අතරේ එයාගේ වචන වල තිබිච්ච සමච්චල් ගතිය වෙනුවට මොකක්දෝ හිස් කමක් එකතු වෙලා තිබුනා.......

සත්තකින්ම වෙන මොනවටත් වඩා මම බය වුනේ ඒ හිස් කමට.............

"වෙලාවකට ඇත්ත කතා කරන මිනිස්සු හරි කරදරයක්......" 
එයාලා කතා කරන්න පටන් ගත්තම වදින්නේ කොතනටද රිදෙන්නේ කොතනටද කියලා තැකීමක් නෑ..........
එයාගේ කතාව නැවතිලා තිබුනා..........
ඒත් එයාගේ වචන දිගේ හිත දිගටම යන්න පටන් ගද්දිම මම දැනගත්තා මේ මගේ හීන මගේ අතින්ම මරා දාන්න ගත්ත පළවෙනි පියවර කියලා...........
අබ්බගාත කියන වචනෙට තරම් මම වෛර කරපු වචනයක් නැති තරම්......... ඒ වුනත් ඒක මගේ ජීවිතේම කියලා තේරෙනකොට මම ජීවිතේටත් වෛර කරන්න ගත්තා ඒ කාලේ......

ඒත් කල් යද්දි මට වෙනස් වෙන්න ඕන වුනා........

ජීවිතේට ආදරේ කරන්න ඕන වුනා.........

අන්තිමේදී ගොඩක් අමාරුවෙන් මම එක කළා..........

ඒත් දිගින් දිගටම හම්බ වෙන  පඩිපෙළවල් ඉස්සරහ මාව අසරණ වෙන්න පටන් ගනිද්දි පඩිපෙළවල් මග ඇරලා කැළැ පාරවල් තෝර ගත්තා........
ඒත් මේ පාරවල් ලේසි නෑ කියලා තේරෙද්දි ආපහු හැරෙන්න පුළුවන් කමක් තිබුනෙ නෑ මට.........

හීන ලෝකෙට වඩා ඇත්ත ලෝකේ හරි අමාරුයි... අඩුම තරමේ කෑ ගහලා අඩන්නවත් නිදහසක් නෑ එතන..... 
ඉතින් මං කොහොමද මගේ හීන ලෝකේ අතාරින්නේ?
එතනදී මට ඕන විදිහට අඩන්නත් හිනා වෙන්නත් නිදහසක් තියෙද්දි ඇයි මං හීන ලෝකෙන් බිමට බහින්නේ....... 
කොච්චර දිගට කල්පනා කලත් උත්තරයක් නෑ.......
එත් අන්තිමට මං තීරණය කළා හීන අතාරින්න..........