Tuesday, January 22, 2013

"වෙලාවකට ඇත්ත කතා කරන මිනිස්සු හරි කරදරයක්......"

''මම ආයෙමත් වැටෙන්නේ නෑ''
''ඔයා දැනටමත් වැටිලයි ඉන්නේ...''
 එයා එහෙම කිව්වේ සමච්චල් හිනාවකුත් එක්ක. ඒ හිනාව තරම් මාව කේනිති ගස්සන දෙයක් තවත් තිබුනෙ නෑ... 
''නෑ ඒක එහෙම නෙමෙයි!!''
 මට ඕන වුනා එයාට වැරදිලා කියලා ඔප්පු කරන්න. ඒත් අවාසනාවකට මම දැනගෙන හිටියේ නෑ මං කොහොමද ඒක කරන්නේ කියලා.

''දන්නවද මිනිහෙක් මුළු ලෝකෙටම පේන්න සතුටු වෙනවා වගේ පෙන්නන්න උත්සහ ගන්නෙ ඒ මිනිහා ඇතුළෙන් අන්තෙටම වැටුනම....''

''මම එහෙම වෙලා නෑ....'' සත්තමයි අතට අහුවෙන මානේ මොනවම හරි දෙයක් තිබුනනම් ,
දමලා අනිනවා මම ඒ මූණ සමතලා වෙන්න.......
''මම කිව්වේ නෑ ඔයාට එහෙම වෙලා කියලා....ඒත් දැන් ඔයාගේ කේන්තියෙන් පේනවා ඔයා හරියටම තොප්පිය දාගෙන කියලා.''
ආයෙමත් ඒ නොසන්ඩාල හිනාව.......
''ඔයාට වැරදිලා.........''
 කතාව පටන්ගත්ත වෙලාවෙ ඉදන් මම මේ කියන්නේ එකම වචන ටික කියලා දැනගෙනත් මම ඒකම කිව්වෙ වෙන වචන මතක් වුනේ නැති හිංදාද එහෙම නැත්තං කියන්න වෙන දෙයක් නැති හිංදද කියලා මම දන්නෙ නෑ..
''ඔයා ආයෙමත් පුරුදු  නරක වැඩේමයි කරන්නේ..... තමංගේ හිත රවට්ට ගන්න එපා ඔහොම... හිතින් මවා ගන්න ලෝක ඉක්මනට කඩාගෙන වැටෙනවා... ඒක මට වඩා හොදට ඔයා දන්නවානේ? ඔයා ආයෙමත් හීන දකින්න පටන්ගෙන... හරි ඉක්මනට ඔයා ඒක ඇතුළෙ අතරමං වෙනවා...''
''ඉතින් ඔයාට මොකද?''
''හීන බලන්නේ මම නම්, ඒක ඇතුළෙ හිරවෙන්නේ මම නම් ඔයැයිට තියෙන අමාරුව මොකද්ද?''
''මට දුකයි ඔයාගේ හීන ලෝකේ ආයෙමත් බිදෙනවා.. ආයෙමත් ඇස් රතු වෙනවා... මෙතන තියෙන හිනා යන වැඩේ මේ හැම දෙයක්ම වෙන බව ඔයත් හොදටම දන්න එක...''
''මගේ හීන බිදෙන්න දෙන්නේ නෑ මම මේ පාර.....''
මම කිව්වේ විශ්වාසෙන්...එහෙමත් නැත්නම් මං ඉන්නේ විශ්වාසෙන් කියලා එයාට පෙන්නන්න ඕන නිසා........
''ඔයා හිතනවද ඔයා මහ ලොකු දෙයක් කරා කියලා? දන්නවද මේ ලෝකෙට ඔයා අන්ත අසරණ එක අබ්බගාතයෙක් විතරයි.......''
ඒ වචන ඇල්පෙනිති තුඩු වගේ පපුවටම වැදුනත් වෙනදා වගේ ඇස් වලට කදුළු ආවේ නැති එක ගැන මං සතුටු වුනා.... මට ඕන වුනා කටට එන හැම වචනෙකින්ම එයාට දමලා ගහන්න..........
ඒත් මම එයාට මගේ ඉවසීම පරික්ෂා කරන්න තවත් අවස්ථාවක් දුන්නා.....
''ඔයා කොච්චර උඩට ගියත් ඔයා කවුද කියන එක වෙනස් වෙන්නේ නෑ...කවුරුවත් ඒක අමතක කරලා නෑ ඔයාට අමතක වුනාට.........''
තවත් මොන මොනවදෝ කියවගෙන ගියත් මම ඇහුම්කන් නොදී ඇතැරියා........... පුදුමෙකට වගේ මගේ කේන්තිය අඩු වෙමිනුයි තිබුනේ......ඒ අතරේ එයාගේ වචන වල තිබිච්ච සමච්චල් ගතිය වෙනුවට මොකක්දෝ හිස් කමක් එකතු වෙලා තිබුනා.......

සත්තකින්ම වෙන මොනවටත් වඩා මම බය වුනේ ඒ හිස් කමට.............

"වෙලාවකට ඇත්ත කතා කරන මිනිස්සු හරි කරදරයක්......" 
එයාලා කතා කරන්න පටන් ගත්තම වදින්නේ කොතනටද රිදෙන්නේ කොතනටද කියලා තැකීමක් නෑ..........
එයාගේ කතාව නැවතිලා තිබුනා..........
ඒත් එයාගේ වචන දිගේ හිත දිගටම යන්න පටන් ගද්දිම මම දැනගත්තා මේ මගේ හීන මගේ අතින්ම මරා දාන්න ගත්ත පළවෙනි පියවර කියලා...........
අබ්බගාත කියන වචනෙට තරම් මම වෛර කරපු වචනයක් නැති තරම්......... ඒ වුනත් ඒක මගේ ජීවිතේම කියලා තේරෙනකොට මම ජීවිතේටත් වෛර කරන්න ගත්තා ඒ කාලේ......

ඒත් කල් යද්දි මට වෙනස් වෙන්න ඕන වුනා........

ජීවිතේට ආදරේ කරන්න ඕන වුනා.........

අන්තිමේදී ගොඩක් අමාරුවෙන් මම එක කළා..........

ඒත් දිගින් දිගටම හම්බ වෙන  පඩිපෙළවල් ඉස්සරහ මාව අසරණ වෙන්න පටන් ගනිද්දි පඩිපෙළවල් මග ඇරලා කැළැ පාරවල් තෝර ගත්තා........
ඒත් මේ පාරවල් ලේසි නෑ කියලා තේරෙද්දි ආපහු හැරෙන්න පුළුවන් කමක් තිබුනෙ නෑ මට.........

හීන ලෝකෙට වඩා ඇත්ත ලෝකේ හරි අමාරුයි... අඩුම තරමේ කෑ ගහලා අඩන්නවත් නිදහසක් නෑ එතන..... 
ඉතින් මං කොහොමද මගේ හීන ලෝකේ අතාරින්නේ?
එතනදී මට ඕන විදිහට අඩන්නත් හිනා වෙන්නත් නිදහසක් තියෙද්දි ඇයි මං හීන ලෝකෙන් බිමට බහින්නේ....... 
කොච්චර දිගට කල්පනා කලත් උත්තරයක් නෑ.......
එත් අන්තිමට මං තීරණය කළා හීන අතාරින්න..........