ඔයාව කවදාවත් සනීප කරන්න බෑ

                                   රාගම පුනරුත්ථාපන රෝහල මම කොච්චර අකමැති තැනක් වුනත් ඒකේ හිටපු කාලෙදි මගේ ජීවිතේට ගොඩක් අත්දැකීම් ලැබුනා. හොද ඒවා වගේම නරක ඒවත්....ආපහු ඉස්කොලේ යන්න තිබුන ආසවත් ගෙදරින් ඈත් වෙලා ඉන්න සිද්ධ වුන එකත් නිසා මම ඒ ජීවිතේට පොඩ්ඩක්වත් කැමති වුනේ නෑ...

                                   මෙහෙදි කලේ ව්‍යායාම කරවන එක. උදේ වරුවේ එක තැනක..ඒකට කිව්වේ  O.T.කාමරේ කියලා.එතනදි කලේ හරි සරල ව්‍යායාම..ඒවා කොහොමටවත් අමාරු දේවල් නෙමෙයි...ඒත් හවස ව්‍යායාම කරන තැන ඊට වඩා වෙනස්.එතනදි කරන්න තිබුනේ තරමක් අමාරු ඒවා. එතනට කිව්වේ  P.T කාමරේ කියලා... මෙතනට යන්න නම් මම කවදාවත් කැමති වුනේ නෑ.. මොකද ගියොත් ගොඩක් වෙලාවට එන්න වුනේ අඩාගෙන..

                         ඒත් O.T.කාමරේට මම ආස කළා.. එතනදි ව්‍යායාම කලේ අත් වලට. එනිසා ඒවා මට අමාරු වුනේ නැ. අනික එතන හිටපු මිස්ලා දෙන්නත් ගොඩක් හොදයි.. උදෙන්ම එතනට ගිහින් පුංචි පුටුවකට වෙලා අත් වලින් එක එක දේවල් උස්සන්න.. ඇගිලි වලට ව්‍යායාම වගේ දේවල් කරන්න තමයි තිබුනේ.ඒ දේවල් හරිම විනෝදයි.. ගොඩක් දේවල් අපි මොන්ටිසොරි යන කාලේ කරපු සෙල්ලම් වගේ ඒවා.. මේ නිසා හිතේ කිසිම බයක් නැතිව උදේ වරුව ගෙවෙනවා.

                        දවසක් පුරුදු විදිහටම මම පුටුවකට වෙලා එක එක පාට ලී කැට වගයක් ඒවා රදවන ලී රාමුවට හයි කරමින් හිටියා.. ඒ වෙලාවේ මගෙ ළගට ආවේ කාන්ති මිස්.. කාන්ති මිස් කියන්නේ කළු මහත කෙනෙක්.. පෙනුමෙන් සැර පෙනුමක් තිබුනට පුදුමාකාර හොද හදවතක් තිබුන කෙනෙක්... කාන්ති මිස් මගේ ළගට ඇවිත් තිබුන පුංචි පුටුවක වාඩි වුනා. එයත් හෙමින් මාත් එක්ක ලී කැට එකින් එක රාමුවේ රදවන්න පටන් ගත්තා. ටික වෙලාවක් යනකොට අපි දෙන්නා ලී කැට ඔක්කොම රදවලා ඉවරයි... ඊට පස්සේ කාන්ති මිස් කලේ හෙමින් මගේ අතින් අල්ල ගන්න එක..මම පුරුදු විදිහට හිනා වෙලා බලන් හිටියේ කාන්ති මිස් මට රිද්දන්නේ නෑ කියලා විශ්වාස කල නිසා. මගේ අතින් අල්ල ගෙන එයා කතා කරන්න පටන් ගත්තා.

දැන් ඔයා මෙහෙට ඇවිත් ටික කාලයක් වෙනවා නේද?

මම ඔළුව වැනුවා.

ඔයා දන්නවද ඔයාට තියෙන අසනීපේ ගැන පුතේ?

ඒකටත් මම ඔළුව වැනුවා. 

හරි දැන් මම කියන දේ හොදින් අහගන්න..හරිද?

මිස් එහෙම කියද්දි ආයෙමත් මම කලේ ඔළුව වනන එක...

ලොකු හුස්මක් අරගෙන මිස් කතා කරන්න පටන් ගත්තා.

ඔයාට තියෙන අසනීපෙත් එක්කයි ඔයා දැන් ඉන්න තත්වේ එක්කයි ආයෙත් ඔයාට ඉස්සර වගේ වෙන්න බෑ. ඔයාට තේරෙනවා නේද මම කියන දේ?

මට ඔළුව වනන්න අමතක වුනා.

කාන්ති මිස් මගේ අත තවත් තදින් අල්ල ගත්තා...

 මම  බලන් හිටියෙ මිස්ගේ සාරිය දිහා.. ඒක ලස්සනයි..

ඔයාට තියෙන අසනීපේ කවදාවත් සනීප කරන්න පුළුවන් එකක් නෙවෙයි. ඔයාට දැන් මේ ජීවිතේට හුරු වෙන්න සිද්ධ වෙනවා මගෙ දරුවෝ..

මම බැලුවේ මිස්ගෙ මූණ දිහා... ඒත් මිස් බලන් හිටියෙ මගෙ අත දිහා.

මිස්ගෙ අත කළුයි..... මිස්ට දුක ඇති කළු වුන එක ගැන මට මුලින්ම හිතුනෙ එහෙම..

ඒත් ඊට පස්සෙයි මතක් වුනේ මිස් කිව්වේ මොකද්ද කියලා.

මම ආයෙත් ඔළුව වැනුවා..

හොද දරුවා.. ඔයා දැන් උත්සහ කරන්න ඕන දැන් මේ ජීවිතේට හුරු වෙන්න..

 හොද වෙලාවට මෙතන අම්මා නොහිටියේ.. හිටියනම් මූණ රතු කරගෙන ඇස් දෙකේ කදුළු පුරවගෙන කාන්ති මිස් එක්ක වාද කරාවි.  මට සතුටු හිතුනා අම්ම එතන නැති එක ගැන. ඒ ඇරෙන්න වෙන කිසිම හැගීමක් දැනුනේ නෑ.. අද මට පුදුම හිතෙනවා ඒ වෙලාවේ මට ඇඩුනේ නැත්තේ ඇයි කියලා.

ඊට ටික දවසකට පස්සේ  P.T කාමරේ දී වාට්ටුව බාර ඩොක්ට මගේ ලගට ආවා.. ඒ වෙනකොට මම හොදටම හෙම්බත් වෙලා හිටියේ.. මගේ නැවිච්ච කකුල් දෙක පටියකින් බැදලා ඒක ස්ප්‍රීන් එකකට සම්බන්ධ කරලා ඇදිලා හිටින විදිහට  කම්බි දැලකට සම්බන්ධ කරලා තිබුනේ.. වේදනාව උපරිමයි...

ඒ අතරේ ඩොක්ට කියන්න පටන් ගත්තා.

මෙයාට තියෙන්නේ සනීප කරන්න බැරි ලෙඩක්. තවත් මෙහෙ තියාගෙන ඉන්නවට වඩා හොදයි ගෙනියන එක.

මට දැනුනේ ඇස් දෙක බොදවෙනවා විතරයි.. කදුළු ඔහේ ගලාගෙන ගියා... 

එකම දේ වුනත් කියපු විදිහ කොච්චර වෙනස්ද කියලා තේරෙන්නේ අදයි මට..

ඒත් ඒ කදුළු අතරින් මට සතුටක් දැනුනා මොකද මම ආයෙත් ගෙදර යනවා.. ආයෙමත් ඉස්කොලේ යනවා...!!!!! කියලා මතක් වුන නිසා.