මේක වුනේ මාස ගානකට කලින්...ඒ අපේ සර් කෙනෙකුගේ උපන්දිනයක් වෙනුවෙන් පවත්වපු පුංචි සාදයක්...මේ සාදයට ආරාධනා කලේ අපි දහදෙනෙකුට විතර..ඒ හැමෝම සර්ගේ අතිජාත ගෝලයෝ ටිකක්. සෙනග ගැවසෙන තැන් වලට අකමැති වුනත් ඔන්න ඉතින් මටත් එන්න කියාපු නිසා අපි සෙට් එකම ලැස්ති වුනේ පාටියට යන්න... මේ පාටියේ විශේෂත්වයක් තිබුනා.. ඒ තමයි මේකට ආරාධනා ලැබුනු හැමෝම ආබාධිත අය විම.ඒ නිසා ඒකට යන එක ගැන බයක් තිබුනේ නැ..මොකද අපි හැමෝම එකම විදිහ නිසා අපි දිහා ඇස් ගෙඩි දෙක ලොකු කරගෙන බලන් ඉන්න කවුරුත් නැති නිසාත් හිතේ නිදහසේ ඕන දෙයක් කරන්න පුළුවන් නිසාත්..
මේ ගමනත් හරි අපුරු එකක් වුනා...අපි හැමෝම යන නිසා බස් එකක යන්නත් බැරි නිසා සර් අපට යන්න වෑන් එකක් එවලා තිබුනා..අපේ හොස්ටල් එකෙන් උන්නේ මමයි තව අක්කලා හතර දෙනෙකුයි. ඒ අතරින් රෝද පුටුවක් පාවිච්චි කලේ මම විතරයි.. අක්කලා හතර දෙනාම දෙනෙත් අන්ධ අය..ඒහෙම වුනත් දෙනෙත් පෙනෙන බොහෝ අයට වඩා ලෝකය දැකපු තේරුම් ගත්ත අය. එයාලත් එක්ක මගේ රෝද පුටු රාජයත් වැන් එකේ පටවගෙන ඊළගට මගින් අපේ අයියලා සෙට් එකත් නග්ග ගත්තා.එයාලා හැමෝමත් කලින් කියපු අක්කලා වගේ. තව රෝද පුටුවක් පාවිච්චි කරන මගේ යාළුවෙකුත් මග හිටිය නිසා එයාවත් දාගෙනයද්දි වෑන් එක ඇතුලේ එකම යුද්දයක්.මොකද හැමෝම මුණගැහුනේ ගොඩක් කාලෙකින්..ඉත්න් කතා කරන්න මොනතරම් දේවල් තියනවද?
අන්තිමට අතුරු පාරක් ලග වෑන් එක නතර කෙරුවා. මෙතනින් එහාට වෑන් එකට යන්න බැ.ඔයාලට පයින් තමයි යන්න වෙන්නේ ඩයිවර් අංකල් එහෙම කියාපි. දැං කොහොමැයි අපි යන්නේ ..අනිත් එක අපේ එකෙකුවත් සර්ගේ ගේ තියෙන තැන දන්නෙ නැ..අපි දැනන් හිටියෙ සර්ගේ ගෙදර සුදු තාප්පෙකුත් නිල් ගේට්ටුවකුත් තියෙනවා කියලා විතරයි... ඉතින් කාටවත් හිතා ගන්න බැරි වුනා මක් කරන්නද කියලා..අන්තිමට අපි තවත් එතනට වෙලා ඉදලා වැඩක් නැති හිංදා පයින්ම යන්න තිරණය කලා... ඔන්න ඉතින් මගේ රෝද පුටු රාජයත් පාරට දාගෙන අපි ලැස්තියි යන්න... ඒත් නොදන්න පාරක අපි කට්ටිය යනවා කියන එක සෙල්ලං වැඩක් නෙමෙයි..මොකද අපි අතරින් ඇස් පේන අය හිටියෙ තුන්දෙනයි.. ඇරත් ඒ පාර හොදටම අබලන් එකක්..ගල්..වලවල් පිරිලා...ඒත් ඉතින් කොහොම හරි යන්නත් එපැයි..සර්ට ගත්තු තැගි ටිකත් උස්සගෙන අපි දැං යන්න සුදානම.ඉතින් මේ ගමන යන්න අපි ලේසි ක්රමයක් කල්පනා කරද්දි අපේ සුදු අයියට තමයි හොදම අදහස ආවේ. ඒ තමයි අපි එක්කෙනා පිටිපස්සේ එක්කෙනා යමු කියන එක..ඒ කියන්නේ අර අපි පොඩි කාලේ සෙල්ලම් කෝච්චි යන්නේ අන්න ඒ වගේ..
ඔන්න ඉස්සර වුනා මගේ යාළුවා.දෙවනියට මම.මට පිටිපස්සෙන් අනෙක් අය..ඔන්න දැං කෝච්චිය ගමන් ආරම්භ කලා. "අඩේ නංගි හෝන් එකකුත් ගහගෙන යමන්." පිටිපස්සේ උන්නු අයියන්ඩියෙක් බෙරිහන් දෙනවා... "අපරාදේ කඩල මල්ලක් වත් අරන් එන්න තිබුනේ හප හපා යන්න... " ඒ අදහස මට පිටිපස්සේ උන්නු අක්කගෙන්. දැන් අපි සැහෙන දුරක් ඇව්ත් ඒත් අර කියපු විදිහෙ ගේට්ටුවක් තිබුනේ නැ.. අපේ මේ පුංචි කෝච්චිය අපිට විතරක් නෙමෙයි ඒ වට පිටාවේ හිටිය පුංචි එවුන්ටත් අපුරු අත්දකිමක් වෙන්න ඇති.. කටවලුත් ඇරන් අපි දිහා බලන් හිටියේ... අපේ කට්ටිය උඩ පැන පැන කැ ගගහා යද්දි මොන විකාරයක්ද කියලා හිතෙන්නත් ඇති...අන්තිමට පුංචි පුංචි අනතුරු දෙක තුනකිනුත් පස්සේ අපට නිල් පාට ගේට්ටුව හොයා ගන්න පුළුවන් වුනා.. ඇත්තටම අපේ කෝච්චි ගමන හරි අපුරුයි.ඒ වගේම තමයි එදා තිබුනු උපන්දින සාදයත් වෙනස්ම විදිහෙ අපුරු එකක් වුනා...