මිරිවැඩි සගළක් ඉල්ලා නොහඩමි.....(අදට අකීකරු හිතගේ බ්ලොග් එකට අවුරුද්දක් පිරෙනවා)

                                 රෝහලේ කොරිඩොව කෙළවරට වෙලා පන්සිය පණස් ජාතක පොත තරම් ලොකු වෛද්‍ය වාර්ථා පිරුනු ෆයිල් කවර ටිකත් තුරුල් කරගෙන අම්මත් මාත් බලා ගෙන උන්නේ මගේ අලුත් හීනෙට පණ දෙන්න දෙවි කෙනෙක් එනකන්.....ආයෙමත් හීන දකින්නේ නෑමයි කියලා මම පොරොන්දු වෙලා තිබුනත් හිත ඇතුලේ කෙළවරක හැංගුනු එකම එක හීනයක් ආයෙමත් හිත පුරාම සැරිසරන්න ගත්තේ නොදැනුවත්වම...අවුරුදු 12ක් තිස්සෙ පොළවේ පය නොගහපු කකුල් දෙක නිසා හිත කොයි තරම් නම් විදෙව්වද කියලා වචනෙකින් දෙකකින් කොහොමද විස්තර කරන්නේ..ජිවිතේ දරා ගන්නම බැරි තරම් දුක දැනෙන වෙලාවෙදිත් හිනා වෙන්නම පුරුදු වුන මට දැන් දුක මොකද්ද සතුට මොකද්ද කියලා වෙන් කරගන්න බැරි තරම්....

                                       කොරිඩෝව  දිගේ එහෙට මෙහෙට යන ලෙඩ්ඩු ....නර්ස්ලා...දිහා මම ඔහේ කැරකි කැරකි බල බල ඉද්දි ඩොක්ට ඇවිත් ඇතුළට කතා කලා. ඇත්තටම ඒ වෙලාවේ මට ඇයව පෙනුනේ දෙවි කෙනෙක් විදිහට... මගේ රෝග තත්වයට යම් තරමක හරි සුවයක් දෙන්න ඇය ගොඩක් උත්සහ කරන බව මම දැනගෙන හිටියා..ඒ හිංදම මම ඇස් දල්වගෙන බලා හිටියේ හැමදාම ඇහෙන වචන ටික වෙනුවට වෙනස් දෙයක් ඇසිමේ බලාපොරොත්තුවෙන්..

ඉතින් කොහොමද දරුවෝ?

ඇය එහෙම අහද්දි මගේ කටට ආවේ මම හැමදාම හැමෝටම මන්තරයක් වගේ කියන වචන ටික... මම හොදින් ඉන්නවා.. ඩොක්ට...!

හොදයි... මම ඔයාට එන්න කිවේ ඇයි දන්නවද?

මම ඔළුව වැනුවා... 

දරුවෝ මම අනෙක් අයත් එක්ක ඔයා ගැන කතා කලා..ඒත් ඔයා දැන් ඉන්නේ දුර්වල මට්ටමක..ඒ නිසා එයාලා බයයි ඔයාව ඔපරේෂන් එකට අරන් අවදානමක් ගන්න.. අනිත් එක ලංකාවේ ඒ වගේ දෙයක් කරන්න තියෙන හැකියාව අඩුයි... ඔයාට තේරෙනවා නේද?

උගුරේ මොකද්දෝ හිර වෙලා වගේ දැනුන නිසා  මම ඒකටත් ඔළුව වැනුවා...

කෝකටත් ඔයා දිගටම බෙහෙත් ගන්න ඕනා හොදද? එහෙම නැති වුනොත් තවත් දුර්වල වෙයි....අපි තව උත්සහ කරල බලමු...

අම්මා තව තවත් ඇගෙන් ප්‍රශ්න අහමින් හිටියත් ඒ කිසිම දෙයක් ගැන අහගෙන ඉන්න ඕන වුනේ නැ මට...

කාලෙකට පස්සේ පණ  දෙන්න හදපු හීනේ ඉපදෙන්න ඉස්සෙල්ලම  වළලලා දාන්න සිද්ධ වුනා...ඒ හීනෙත් මගෙන් ඈතට ගියාම හිස් වෙච්ච හිත පිරෙන්න මම ලොකු හුස්මක් පුරව ගත්තේ හිත හිස් වුනාම තියෙන මුසල ගතියට අකමැති නිසා...වගේම කාගෙවත් ඉස්සරහ මගේ කදුළු වට්ටන්න අකමැති නිසා..

ආයමත් අපි එන්න හැරුනා.කකුල් දෙකේ රැදිලා තිබුනු කවදාවත් බිම නොතියපු සපත්තු දෙක දකිද්දි මම මටම හිනා වුනා...   සුපුරුදු පරිදි  අතිසාර්ථක ලෙස ආයෙමත් අකීකරු හිත පැරදුනා .... ඒත් ............

-----------------------------------------------------

                            දුක සතුට දෙකම ජිවිතේට අයිති දෙයක්....බිදිලා ගිය හීනෙට සිරිලා ගිය හිතට මතක් වුනා එකපාරටම අද දවස...ඔව් ඒක විශේෂයි....ඒ කියන්නේ අදට අකීකරු හිතගේ බ්ලොග් එකට අවුරුද්දක් පිරෙනවා... අවුරුද්දක්... අපෝයි..ඒක හරි ලොකු කාලයක්...මෙච්චරකල් මම මේකේ රැදිලා හිටියේ අපුරු මිනිසුන් ටිකක් මට මේ බ්ලොග් අවකාශයෙදි හමු වුන නිසා... 

                        මම මුලින්ම කියෙව්වේ කතන්දරගේ බ්ලොග් එක..ඊට පස්සේ සොදුරු සිත.. මගේ මරණය කියෙව්වා...ආස හිතුනා මටත් ලියන්න..වෙන මොනවටවත් නෙමෙයි..හිත ටිකක් සැහැල්ලු කර ගන්න...එහෙම ආපු මට මුලින්ම උදව් කලේ ළමයා මල්ලි..සින්ඩි ගැන මට කියලා දුන්නේ එයා...ඊට පස්සේ  ගෝල්ඩ් ෆිෂ් අයියා මගේ බ්ලොග් එක ගැන පෝස්ට් එකක් දාලා තිබුනා..එකෙනුයි මාව ගොඩක් අය අදුන ගත්තේ...මේ දෙන්නා නැත්නම් සමහර විට මම මේක නවත්තලා දාන්න තිබුනා...ඉතින් ඒ දෙන්නටම ගොඩාරියක් ස්තුති වෙනවා අද මම...ඒ වගේම නම් විදිහට නොකිවට මාව බලන්න ආපු...කමෙන්ට් කරපු...හැම වෙලාවකම මාව දිරිමත් කරපු  හැමෝටම ස්තුතියි...ඔයාලා නිසයි මම අවුරුද්දක් තිස්සේ කුරුටු ගැවේ...