හිතුව තරම් ලේසි නැති කැම්පස් ජීවිතේ

                       කැම්පස් ජිවිතේ ගැන ගොඩක් දෙනෙකුට තියෙන්නේ සොදුරු මතකයන්....ඒත් මට නම් කැම්පස් එක ගැන මතක් වෙද්දි හිතෙන්නේ අයියෝ කවද්ද මේ මගුල ඉවර වෙන්නේ කියලා....... හැබැයි බොරු කියන්නේ මොකටද කැම්පස් තේරුනාට පස්සේ නම් ඒ ගැන තිබුනේ මාර උණක්.. විශේෂයෙන්ම පේරාදෙණි එන්න...හිතුවා වගේම පේරාදෙණියට තේරිලා මුල්ම දවසේ හාහා පුරා කියලා ආවට පස්සෙයි තේරුනේ හිතුවට වඩා වැඩේ අමාරු බව. ගෙදරින් එද්දි පොදි බැදගෙන ආපූ සතුටුදායක සිතුවිලි බොහෝමයක් මුල් දවස් වලම හේදිලා ගියා..වැඩි දෙනෙකුට මුල් දවස් වල කැම්පස් එක එපා වෙන්නේ රැග් එක නිසා.. ඒ වුනාට මට කැම්පස් එක එපා වෙන්න වෙන හේතු කිපයක්ම තිබුනා. මට තිබුන ලොකුම ප්‍රශ්නේ වුනේ පඩිපෙළවල්...!!

            අපේ ෆැකල්ටියේ යන යන තැන පඩිපෙළවල්..ඒවා දැක්කම මට සසර කළකිරුණා.. අප්පොච්චියේ..!!මම කොහොමද මේ පඩිපෙළවල් වලින් යන්නේ??  මගේ ජිවිතේ මම අකමැතිම දේවල් අතරේ මුලිකම වෙන්නේ පඩිපෙළවල්... පොඩි පොඩි පඩිපෙළවල් වලින් යන එක නම් කොහොම හරි කර ගත්තත් පඩි 4-5ක් තියෙන තැන් වලින් යන එක කොහොමත් කරන්න බැරි වුනා...ඒ හිංදාම අදටත් මට ෆැකල්ටියේ ගොඩක් තැන් වලට යන්න බෑ..මේ ගැන අපේ පීඨාධිපතිතුමියත් එක්ක කතා කලාට පස්සේ යම් තරමක සහනයක් ලැබුනා..ඒ මම යන තැන් වල පඩිපෙළවල් වලට ලෑලි තට්ටුවක් දාන එක...හරස් අතට තියෙන ලෑලි උඩ රෝද පුටුවක් යවන එක ඒ තරම් ලේසි නොවුනත් එහෙම හරි පිළියමක් ලැබුනු එක හොදයි කියලා හිත හදා ගත්තේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසා..මේ වෙනකොට ලංකාවේ නීතියට අනුව සෑම රජයේ ආයතනයකම ආබාධිත අයට  ඇතුලු විමට හැකි වන පරිදි සකසා තිබිම අනිවාර්ය කර තිබුනත් ඒක හරියට ක්‍රියාත්මක වෙනවද නැද්ද කියලා නම් මම දන්නේ නැ..  පේරා කැම්පස් එක හදලා තියෙන්නේ ගොඩක් කාලෙකට කලින් නිසා ඒ වගේ පහසුකම් සැපයීම අමාරුයි කියලයි  මගේ ඇඩියාව අහපු නිළධාරින් කීවේ...ඒ වගේම මීට කලින් අපේ ෆැකල්ටියේ රෝද පුටු පාවිච්චි කරපු අය නොසිටිය නිසා ඒ වගේ පහසුකම් ගැන අවධානයක් නොදුන් බවත් කිව්වා..හැබැයි මට පස්සේ තවත් රෝද පුටු  පාවිච්චි කරන දෙන්නෙක්ම ආව නිසා ඔවුන්ට සිද්ද වුනා තුන්දෙනෙක්ගෙම කන්කෙදිරිගෑම් වලට උත්තර දෙන්න...

                       පඩිපෙළවල් ප්‍රශ්නේ වැඩිපුරම දැනුනේ පුස්තකාලේට යද්දි...මේ වෙනකොට මගේ අවසාන අවුරුද්දත් පටන් ගත්තත් මම පුස්තකාලේට ගිහින් තියෙන්නේ දෙපාරයි.. පුස්තකාලේ තියෙන ලිෆ්ට් එක අපට පාවිච්චි කරන්න දෙන්න කියලා මුල් කාලෙදිම ඉල්ලුවත් ඒකට ප්‍රතිචාර ලැබුනේ අවුරුද්දක් ගියාට පස්සේ... මේ දේවල් එක්ක කන්කෙදිරි ගගා වැඩ කරන අතරෙදි මේ වෙනකොට යම්තාක් දුරට අපේ ඉල්ලීම් ඉටු වෙමින් යනවා..ඒත් අපි යනකන්ම ඒවා සම්පුර්ණ නොවෙන වග නම් හොදටම විස්වාසයි...මොකද මේ ලංකාවනේ.... ඒ මොනව උනත් බොහෝමයක් දෙනෙක් මට උපරිමයෙන් උදව් කලා. මගේ අම්මා.. යාළුවෝ... ගුරුවරු...අක්කලා අයියලා....ඒ වගේම උදේ හවා පාරේ යද්දි එද්දි හමුවෙන මිනිස්සු පවා ඒ අතරේ ඉන්නවා...  ඒ අතරෙම උදව්වක් ඕන වුන වෙලාවක දැක්කත් නොදැක්කා වගේ යන...වචනෙන් විතරක් පණ වුනත් දෙන ඈයොත් ඕන තරම්...මේ පඩිපෙලවල් ප්‍රශ්නේ හිංදා මම දේශන මගඇරපු අවස්ථා ඕන තරම්..සමහර වෙලාවට කම්මැලි හිතුනම ඒ පිටින් දාලා මග ඇරලා ගෙදර ආපු අවස්ථාත් එමටයි....පහුගිය වාරේම සදුදා දවස මම ගෙදර හිටියේ ඔය පඩිපෙළවල් ප්‍රශ්නේ හින්දා මට දේශන වලට සහභාගි වෙන්න බැරි නිසා...

                        පඩිපෙළවල් ප්‍රශ්නේ ඇරුනම මට මුල්ම දවස් වල තිබුන තවත් ප්‍රශ්නයක් වුනේ හොස්ටල් එකේ ඉදලා ෆැකල්ටියට එන දුර... ඒ වෙනකොට මම කවදාවත් පාරක රෝද පුටුවෙන් ගිහින් තිබුනේ නැ.ගමේදිවත් මම පාරේ රෝදපුටුවෙන් නොගියෙ පාරේයන අනික් මිනිස්සු මම දිහා බලන අමුතු විදිහ නොරිස්සු නිසා..ඒත් කැම්පස් එකේදි ඒකට වෙන පිළියමක් තිබුනේ නෑ. පාරට බහින්නම සිද්ධ වුනා...මුල් දවස් වල නම් වටපිටාවේ අයට මාව අමුත්තක් වුනත් කල් යද්දි ඒක සාමාන්‍ය දෙයක් වුනා..හැබැයි අදටත් සමහර දවස්වලට බස් වල යන අයත් ජනේලෙන් ඔළුව දාලා අමුතු විදිහට බලන වෙලාවලුත් තියෙනවා..එක දවසක් බස් එකක යන ආච්චි අම්මා කෙනෙක් ජනේලයෙන් ඔළුව දාලා අනේ මයේ දරුවට දෙයියංගෙම පිහිටයි කියද්දි නම් හිතට දැනුනේ අමුතුම හැගීමක්...

              මේ හැම දෙයක් එක්කම කැම්පස් ජිවිතේ ඉක්මනින්ම ගෙවිලා යනව නම් තමා මම වැඩියෙන්ම කැමති...ඒත් හැමෝටම වගේ අන්තිම දවස් ලං වෙද්දි මටත් මේක දාලා යන්න දුක හිතෙයි දන්නේ නැ...මොකද දෙයක් අහිමි වෙද්දිනේ ඒකේ අගේ වැඩිපුර දැනෙන්නේ....