පීවිතේ කියන්නේ මේකට වෙන්න ඇති

කාර්යබහුල ජීවිතේ අස්සෙන් පුංචි රිදී රේඛාවක් පායමින් තිබුණා. 

හතරවටින්ම අදුර පැතිරිලා තියෙද්දිත් එදා වගේම මගේ අත හයියෙන් අල්ලගෙන ඒ රිදි රේඛාව මගේ හීනයක් කලේ අම්මා.

"ඔව්! ඔයාව හොද කරන්න පුළුවන්".... ආයෙමත් ඒ වචන විශ්වාස කරන්න උවමනාවක් මට තිබුනෙ නෑ. ඒත් අම්මා ආයෙත් විශ්වාස කලා. මට වදයක් වෙනකන්ම එයා ඒක විශ්වාස කලා. අම්මා කවදාවත් මං තරම් ඉක්මනට පරදින්න කැමති වුනේ නෑ ඒ හේතුව නිසාම මම විදවපු වාර අනන්තයි.... 

"මම ඔයාව ඉන්දියාවේ එක්ක යනවා" ඒක අම්මගේ අන්තිම  තිරණේ වුණා. 

"මට බෑ ආයෙත් විදවන්න" 

අපි රණ්ඩු වුනු හැම පාරම දිනුවේ අම්මා. අන්තිමේදි හිත ඇතුලේ බලාපොරොත්තු පණ ගහන්න පටන් ගත්තා. ඒත් ඒක එළියට පෙන්නන්න මට ඕන වුනේ නෑ. 

"හරි අපි යමු. මම කවදාවත් රටින් පිට ගිහින් නෑනේ!මේක හොද අවස්ථාවක් වෙයි" මම මගේම හිත රවට්ටගත්තා.

හැමෝම මම ඇවිදගෙන ගෙදර එනවා බලන්න පෙරුම් පුරද්දි අයියණ්ඩි කිව්වේ,

" උඹ ආයෙත් විදවන්නයි හදන්නේ, අම්මගේ හීන වලට රැවටෙන එක නතර කරපන්"කියලා. ඔය මගුල් කරලා උඹ ඉන්න තත්වෙනුත් පහළට වැටෙයි කියලා මූණටම කියපු අයියණ්ඩි මං වෙනුවෙන් අම්මා එක්ක යුද්ධ කලා. ඒත් අම්මව පරද්දන්න අයියට බැරි වුණා. 

ඒකයි  අම්මා කියන එකේ තේරුම. 

අයියත් එක්ක රණ්ඩුවෙන අම්මගේ ඇස් වලින් ගලපු කදුළු නතර කරන්න මම කිවේ මේ ගමන යන්නේ මට ඕන නිසා අම්මා කියන නිසා නෙවෙයි. අයියගේ කට වහන්න ඒ වචන වලට පුළුවන් වුනා.

මුලින්ම ඔවුන් මාව කැදෙව්වේ පරික්ෂණ වලට. මෙහේ වෛද්‍යවරු මාර්ගයෙන් හැම දේම සූදානම් වෙද්දිත් මම හිත ගල් කර ගත්තා. බොරුවට බලාපොරොත්තු ඇති කරගන්නේ නෑ කියලා. මේක නිකම්ම නිකන් විනෝද ගමනක් විතරයි. හැම වෙල්ම මම එහෙම හිතුවා.....

අන්තිමේදි මම ඉන්දියාවට ගියේ අම්මගේ හීනෙට පණ දෙන්න.........

ඔව් අම්මගේ හීනෙට තටු ආවා....

"මෙයාව හොද කරන්න පුළුවන්. අස්ථි බද්ධ කරන්න වෙයි.  වියදම් දරන්න පුළුවන්ද?"

ගාණ කීයද අහන්නෙත් නැතුවම අම්මා පුළුවන් කීවා..... 

"මම මගේ මුළු සේසතම විකුණලා හරි ඔයාව හොද කරගන්නවා......"

 ඒ වචන වලට මුළු හිතම පිච්චිලා ගියේ එක පාරක් දෙපාරක් නෙවෙයි....

හරියටම ජනවාරි පළවෙනිදා ආයෙමත්  මම ලංකාවට ආවේ අම්මගේ හීනේ උඩ නැගලා.... 

ඉතිරි මාස දෙකේ අම්මා හතර අතේ දිව්වේ සල්ලි හොයන්න.... එයා ආදරෙන් ගෙනාපු වාහනේ විකුණුවේත් ගේ උගසට තියලා ණයක් ගත්තෙත් පුළුවන් තරම් ඉක්මනින් මගේ ඔපරේෂන් එක කරන්න....

මාස තුනක් ඉන්දියාවේ නවතින්න හැමදේම සුදානම් වෙද්දි හිතට බයක් නොදැනුනා නෙවෙයි... ඒත් ආයෙමත් මම හිට ගන්නවා කියන හිතුවිල්ල ඒ බය ඈතට තල්ලු කරලා දැම්මා.......මගේ කාර්යාල මිතුරෝ මං වෙනුවෙන් මුදල් එකතු කරලා තිබුණා මගේ පවුලේ අය ඇරෙන්න මං වෙනුවෙන් දෙයක් කරපු පළවෙනි පාර. ඒ සල්ලි මගේ අතට දීලා මං වෙනුවෙන් සෙත් පිරිත් කියන්න එයාලා ලෑස්ති කරලා තිබුණා. එදයි මට තේරුණේ මම මගේ ජීවිතේ හොද මිනිස්සු හම්බ කරගෙන තියෙන වග....

හැමෝම මං වෙනුවෙන් සල්ලි හොයද්දි මං බලන් හිටියේ මට කවදා හරි එයාලා වෙනුවෙන් දෙයක් කරන්න ලැබෙන්න කියලා හිතෙන් ඉල්ලන ගමන්...

හැමදේම ලෑස්ති කරගෙන මම ආයෙමත් ඉන්දියාවට ගියේ හීන ගොඩාරියකුත් එක්ක.

ඔපරේෂන් හතරක් මාස 3ක් ඇතුළත කරන්න ඔවුන් ලෑස්ති වෙලා හිටියා. ඔවුන් ඒ ගැන කිව්වේ හරිම සරල විදිහට.... ඒත් ඒ වෙද්දි බය කියන දේ හිත වෙලා ගෙනයි තිබුනේ මොනව වුනත් අම්මා බය වෙයි කියන බයට මම චණ්ඩියා වගේ හිටියා....අම්මව රිදවන්න උවමනාවක් තිබුනේ නෑ මට...

පළවෙනි ඔපරේෂන් එකට මාව ගද්දි ඔවුන් කීවේ සිහි නැති කරන්නේ නෑ ඉනෙන් පහළ හිරිවට්ටනවා විතරයි කියලා.ඒ කතාව  මාව නිකම්ම හිරිවැට්ටුවා.හොද සිහියෙන් කපන කොටන තැනක ඉන්න මං කැමති වුනේ නෑ. ඒත් මම ඒකට මූණ දුන්නා.... පැය ගාණකට පස්සේ මාව එළියට ගත්තා. අම්මගේ බලාපොරොත්තු පිරුණු මූණ මගේ වේදනාව අඩු කලා....ඒත් ඔපරේෂන් එකට කලින් කියපු විදිහට අස්ථි බද්ධ කිරිමක් ඔවුන් කරලා තිබුනේ නෑ.... ඒ ගැන අහද්දි ඔවුන් කීවේ ඔපරේෂන් එක අසාර්ථකයි කියලා.......

දවස් 15ක් තිස්සේ පරීක්ෂණ කරකර හරි උත්තරයක් නොදී ඔවුන් මග ඇරියා.... අම්මා වැලහින්නක් වගේ අඩා වැළපෙද්දි අයියණ්ඩි කෝල් කරපු හැම වාරෙකදිම අම්මත් එක්ක රණ්ඩු වුණා.. 

අන්තිමේදි අම්මා පැරදුනා...

මට ඉතිරි වුනේ වේදනාව විතරයි...

මැරෙන්න තරම් වේදනාවක් දැනෙද්දිත් අඩන්න ඉඩක් තිබුනේ නෑ. ඒ අම්මා තවත් රිද්දන්න හිතක් නොතිබුනු නිසා.... අයියණ්ඩි කිව්වා වගේම හිටියටත් වඩා පහළට වැටුනු මම ලංකාවට ආවා....

තාමත් වේදනාවෙන් ඇදුම්කන කකුලත් එක්ක අම්මට පේන්න හිනා වෙනවා.... බොරුවට හිනාවෙනවා කියන්නේ ලේසි දෙයක් නෙවෙයි.... ඒත් ජීවිතේ අමාරුම දේවල් කරපු මට ඒ බොරුව කරන එක එච්චරම අමාරු නෑ...

මං වෙනුවෙන්ම හීන දැකපු අම්මගේ හීන හැබෑ කරන්න බැරි වුනු දුවෙක් විදිහට එයා ඉස්සරහ තාමත්  රෝද හතරක් උඩ ජීවත් වෙනවා....

ඔව්!!!! පීවිතේ කියන්නේ මේකට වෙන්න ඇති......