Friday, August 9, 2013

ජිවිතය වෙනුවෙන් සටන් කරන්න....

කාලෙකට පස්සෙ ආයෙමත් අකීකරුහිතට ලියන්න හිතුන මොනවම හරි...
ජීවිතේ එක පාරක් වැටුනම නැගිටින්න හිතට හයියක් ගන්න එක ඒ හැටි දෙයක් නෙමෙයි... ඒත් නැගිටින නැගිටින සැරේට ඇදන් වැටෙන එක මහා විකාරයක්.... මොනව වුනත් එහෙම ඉදලා  නැගිටිද්දි හිතට දැනෙන්නේ හරි අපූරු සතුටක්....
ඔව් දැන් මම ඉන්නේ ඒ වගේ සතුටකින්!!!!!
මම දන්නවා ආයෙමත් කොයි වෙලාවක හරි මාව ඇදන් වැටෙන බව.... එතෙක් මම සතුටින්!!!
කැම්පස් ජීවිතේට සමු දෙන දවස් එද්දී හිතට ආව ලොකුම ප්‍රශ්නේ මම ඊළගට මොනවද කරන්නේ?

රස්සාවක්???

කැම්පස් එකෙන් එළියට එනකොටම කාටවත් එහෙම රස්සාවක් ලැබෙන්නෙ නැති බව දැනන් හිටියත් මට ඊට වඩා බයක් තිබුනා. කවුද කැමති වෙන්නේ මම වගේ කෙනෙකුට රස්සාවක් දෙන්න?
හිතේ තිබුන ලොකුම බය ඒක...
ඒත්..
නොහිතපු විදිහට කැම්පස් එකේ ගෙවපු අන්තිම දවස් වල සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට කැදවීමක් ලැබුනා. 

කිසිම බලාපොරොත්තුවක් නැතිව ඔහේ ඉල්ලුම් පත්‍ර  පුරවලා කවදාවත් පාස් වෙයි කියලා නොහිතපු විභාගයකටත් ඉදලා හදිසියෙම සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට කැදවද්දි කොහොමටවත් ඒක මට ලැබෙන්නේ නැති වග මම දැනන් හිටියා...
කවදාවත් සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට ඉදලා නැති මම එදා කොළඹ ගියේ  අම්මත් එක්ක.
යන්න ඕන වෙලාවටත් වඩා පරක්කුවෙලා එතනට යද්දි හැම තැනකදිම වගේ මුලින්ම ආවේ පෙඩිපෙල් ප්‍රශ්න. හැමෝම ආයතනයකට ඇතුල් වෙන්නේ ඉස්සරහ දොරෙන් වුනත් මට යන්න වුනේ පස්ස දොරෙන්.
ඒ යද්දිත් සීයක් විතර පොළිමේ. පුරුදු විදිහටම හැමෝගෙම ඇස් මගේ නිල රථය දිහාට හැරෙද්දි පුළුවන් තරම් ඒ ඇස් මග ඇරලා අයිනකට වුනා.
කොහොමින් හරි කැදවීමක් ලැබුනම  සහතික ටිකත් තදින් අල්ලගෙන මම ඇතුලට ගියේ රස්සාව කෙසේ වෙතත් කිසිම අකරතැබ්බයක් වෙන්න එපා කියලා දෙයියන්ට කියන ගමන්.

මම කොහොමද එතන දොර ඇර ගන්නේ?
මම කොතනද රෝද පුටුව නවත්ත ගන්නේ? මේ ප්‍රශ්න හිතේ පිරිලා තිබුනත්  අවාසනාවකට ඒ එකකටවත් උත්තර මගේ ළග තිබුනේ නෑ

වෙන දෙයක් වෙච්චාවේ මාව මරන් කන්නැයි කියලා ඇතුලට යද්දි එතන හිටිකෙනෙක් දොර ඇලා දුන්නා. පළවෙනි ප්‍රශ්නේ විසදුනා. දෙවනි ප්‍රශ්නෙත් ඒත් එක්කම විසදුනේ ඉන්ටර්වීව් බෝර්ඩ් එකේ හිටපු සර් කෙනෙක්ම නැගිටලා එතන තිබුන පුටුව අයින් කරලා මට ඉඩ හදලා දුන්න  එකෙන්.

පුදුමයකට වගේ ඇතුලෙදි කවුරුවත් මම දිහා පුදුමෙන් බැලුවේ නැ.
ඒ නිසාම හිතේ බය පැත්තකින් තියලා අහපු ප්‍රශ්න වලට උත්තර දුන්නා. 

ඔයා හිතනවද ඔයාට මේක කරන්න පුළුවන් කියලා?
සත්තකින්ම මමත් හිටියේ ලොකු සැකයකින් මට පුළුවන්ද?
ඒත් ඕන මගුලක් කියලා පුළුවන් කිවා...
තව ප්‍රශ්න වැලකට පස්සේ ඔවුන මට සමු දුන්නා....
 මම එළියට ආවේ ආයේ කැදවිමක් ලැබෙන්නේ නැති වග හිතේ තියාගෙන... ජීවිතේ කිසිම දෙයක් ලේසියෙන් ලැබෙන්නේ නැති වග මම දැනන් හිටියා...

මාසයක් දෙකක් ඔහේ ගෙවිලා ගියා....
ආයෙමත් ලිපියක් ලැබුනා.......
පත්වීම් භාර ගන්න දිනයක් කියලා....

කිසිම දෙයක් ගැන බලාපොරොත්තු නොවි ඉදිද්දි ලැබෙන පුංචිම පුංචි අවස්ථාවත් ජිවිතේට මහ මෙරක් වගේ... 
පුදුමාකාර සතුටක්!!!!
ඒත් එක්කම ප්‍රශ්න ගොඩාරියක් මගේ  ඉස්සරහට කඩන් වැටෙන්න තියෙන බව හිතද්දි බයක් නොතිබුනා නෙමෙයි...
අන්තිමේදි  පත්වීම භාර ගනිද්දි ඒ බය දෙගුණ වුනා.

මම ඉස්කෝලේ යන කාලේ  දේශපාලන විද්‍යා පොතක පිට කවරේ ඇරිස්ටෝටල් කියපු වාක්‍යයක් ලියලා තිබුනා... ඒක මම ගොඩාක් ආස කරපු වගේම බයක් දැනුන හැම වෙලාවකම මතක් කරන දෙයක් අදටත්

සටන් කරන්න... 
ජිවිතය වෙනුවෙන් සටන් කරන්න... 
බිය නොවන්න.... බිය යනු මරණයයි.... 
ලෝකයා ඔබව බය කරයි...
බිය නොවන්න.. 
ජිවිතය වෙනුවෙන් සටන් කරන්න.....

ඉතින් මම ගේ අලුත් බලාපොරොත්තුව වෙනුවෙන් සටන පටන් ගත්තා. 
පඩිපෙල් ප්‍රශ්න මුලටම
මට වැඩ කරගන්න පුළුවන් වෙයිද?
මිනිස්සුත් එක්ක ගැවසෙන්නෙ කොහොමද?
මාව කොහොම පිළිගනීද?
පහුගිය කාලේ පුරාවටම මේ ප්‍රශ්නත් එක්ක ජීවිතේ සම්පුර්ණයෙන්ම වෙනස් පැත්තකට ගියා.

මේ  මගේ රැකියාවේ  සතුටින් පිරුනු හයවෙනි මාසේ . 
ශාඛා කාර්යාල තුනකින්ම මාව බාර ගන්න බෑ කිව්වත් එක අපූරු ප්‍රධානියෙක් මාව ඒ ශාඛාවට ගැනිමේ අභියෝගය බාර ගත්තා.... 
ඔහුට සතුටුදායක  සේවයක් ලබා දෙන්න මට පුළුවන් වුන නිසාම අනිත් අයට වගේම පිළිගැනීමක් මටත් ලැබුනා.... 
ඉතින් මම දැන් සතුටින් පිරුනු, කාර්යබහුල, මිනිස්සු පිරුන  තැනක ජීවිතේට අලුතින් අත්දැකීම් එකතු කරනවා...
කොහොම වුනත් මම දැන් පින් දෙනවා මාව බාර ගාන්න බෑ කිව්ව අයට මොකද එයාලා එහෙම නොකරන්න මට මේ තරම් හොද තැනක්, සුන්දර හදවතක් ඇති ප්‍රධානියෙක් වගේම තවත් සුන්දර අපූරු සහෝදර පිරිසක් ලැබෙන්නේ නෑ...
ඉතින් මේ දවස්වල මගේ ආදර්ශ පාඨය  
                            හැමදේම වෙන්නෙ හොදටයි....!!!